Menu
Adanma Okoro is een bevlogen teamcoach en theaterdocent die storytelling en beweging in haar DNA heeft. Wat ooit begon als een dramales op de middelbare school, groeide uit tot een passie waarmee ze nu jongeren inspireert om hun creatieve potentieel volledig te benutten. Adanma vertelt over haar eerste aanraking met theater tot haar impactvolle werk bij Vocal Statements, waar ze haar passie omzet in kracht om anderen te helpen groeien.
“Wie Adanma is? Adanma is beweging. Ik heb altijd gedanst. Vanaf mijn vierde tot mijn zestiende heb ik jazzballet en streetdance gedaan. Mijn moeder deed klassiek ballet en mijn vader, die een Afrikaans winkeltje had op de Zeedijk in Amsterdam, draaide thuis altijd Nigeriaanse muziek. Ritme zit echt in mijn bloed. Maar het was niet de muziek die me dreef. Als kind vond ik het geweldig om applaus te ontvangen, dat gevoel wilde ik vasthouden en daar keek ik altijd naar uit. Op de basisschool werd ik soms gepest, maar desondanks wist ik wel altijd grapjes te maken. Ik was braaf, niet echt populair, maar werd wél grappig gevonden. Dat applaus werd de echo waar ik steeds naar zocht.
Vuur
Op school in de Bijlmer kreeg ik naast gewone vakken ook drama. Die eerste les vond ik meteen heel intens. We moesten uitbeelden dat er brand was op de gang, op basis van slechts vier woorden. Mijn lichaam en geest gingen aan. Ik voelde toen letterlijk vuur ontbranden. Dít vond ik leuk! Ik merkte meteen dat ik me door drama veel beter en vrijer kon uiten. Ik maakte meer contact, ik kende mijn lichaam beter. Mensen zagen me eindelijk staan. Dat gaf me zo’n goed gevoel dat ik het ben blijven volgen.
Daarna wilde ik heel graag in de kunstklas, maar dat kon alleen als je op vmbo-t zat. Dus ik heb keihard gewerkt om dat te halen en het lukte. Daar had ik een docent die zag dat ik er helemaal op mijn plek was. Die docent zag mij écht en motiveerde mij. Ik heb die kunstklas uiteindelijk afgerond met een tien. Op dat moment wist ik: hier wil ik mee verder.
“Ik wilde de docent zijn die, net zoals mijn eigen docent, iets in iemand ziet. Ik wilde jongeren helpen die zoekende zijn.”
Later heb ik auditie gedaan voor de theateropleiding in Amsterdam en werd toegelaten. Dat was MBO 4, voor mij dus ‘level up’. Tijdens mijn stage bij theatergroep De Gasten werkte ik mee aan de voorstelling ‘I like you a lot’ over het nachtleven. Het was een intensieve productie waarin we 50 minuten lang moesten springen en dansen. Tijdens de repetities raakte ik zo overbelast dat ik niet meer verder kon.
De regisseurs vroegen me toen om hen te helpen met het maken van de choreografie. Dat vond ik waanzinnig. Ik ontdekte een andere kant van theater die ik veel toffer vond: het regisseren en zelf het verhaal maken en vertalen naar het podium, in plaats van alleen maar te spelen.
Na mijn mbo-opleiding besloot ik auditie te doen voor de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, docent theater – een HBO. Ook hier werd ik toegelaten. Wederom een ‘level up’, zo zag ik het. Ik wilde de docent zijn die, net zoals mijn eigen docent, iets in iemand ziet. Ik wilde jongeren helpen die zoekende zijn.
Op de AHK word je als maker constant bestookt met vragen: ‘Wie ben je als maker? Waarom maak je iets? Vanuit welk perspectief?’ Die vragen hebben me gevormd. Ik ging echt nadenken over wat ik eigenlijk aan het doen was. Maar ‘voelen’ stond bij mij nog altijd voorop. Adanma is naast beweging namelijk écht gevoel.
Tijdens een stage in Suriname, bij het gezelschap ‘OnStage’, kwamen veel dingen samen. Ik heb daar samen met mijn beste vriendin Romy Stark, danstheatergroep ROAD opgericht. We schreven ook een essay over verschillende manieren van leren. Bijvoorbeeld hoe dove mensen leren tellen door ritme. Dat soort inzichten boeit me enorm, dat komt dan gelijk in mijn bagage als docent.
Terug naar de kern
Maar ik ben ook gevormd door de minder succesvolle ervaringen. Tijdens een andere stage kwam ik mezelf echt tegen. Ik had helemaal bedacht hoe ik een voorstelling wilde maken. Alles was voorbedacht en uitgewerkt en dat legde ik op aan de leerlingen. Ik was meer aan het dirigeren en delegeren. De les werkte niet en leerlingen haakten af. Toen moest ik echt terug naar de kern: waarom vond ik drama ook alweer leuk? Wat was het ook alweer dat me motiveerde om dit te gaan doen? Ik wist dat ik het plezier weer wilde terugbrengen in mijn lessen. Spelen en plezier moesten weer centraal staan.
Na mijn studie ben ik gaan werken op een vmbo, waar ik voor een klas van 30 leerlingen stond. Ik moest hen leren samenwerken, stil spel uitvoeren, originaliteit tonen, emotie en compositie begrijpen, en dat allemaal vanuit bestaand materiaal. Ook dit werkte niet. Het sloot niet bij ze aan.
Ik wilde daar dingen veranderen vanuit mijn rol als maker, maar dat mocht niet. Ik merkte toen dat mijn vuurtje begon te doven omdat ik inhoudelijk mijn ei niet kwijt kon. Daarom besloot ik op zoek te gaan naar een plek waar ik echt contact kon maken met leerlingen, waar ik echtheid kon brengen en verschillende werelden kon samenbrengen. Dat is de wereld zoals die is: het mag wrijven, laten we dat open bespreken en niet wegstoppen in keurige, stille hoekjes, maar met elkaar communiceren. Zonder wrijving geen glans.
“Door het bedrijven van theater leerde ik mezelf kennen en leerde ik wat mijn motivatie is. Ik ontwikkelde mijn eigen vorm van intelligentie. Dat zit niet in getalletjes, formules en woorden, maar in gevoel overbrengen, enthousiasme, energie.”
Inmiddels werk ik drie jaar bij Vocal Statements als teamcoach. Mijn rol is om een leerplek te ontwikkelen waar leerlingen samenkomen door en voor kunst. Ik wil hun potentie vinden en stimuleren en hen helpen bij het ontdekken van hun identiteit en het aanleren van zelfreflectie. Het is voor mij belangrijk om meer in de belevingswereld van jongeren te duiken en nog dichter bij hen te staan. Ik wil hen laten zien wat de kracht van kunst is door het te combineren met plezier en samenzijn.
Het liefste zou ik willen dat jongeren zelf kaders maken en van elkaar leren. Dat ze óns iets leren, in plaats van hen te beteugelen.
Als teamcoach begeleid ik ook docenten in het artistieke deel van hun werk. Ik bedenk concepten en ben de contactpersoon voor scholen. Mijn superpower als coach? Ik denk dat dat mijn enthousiasme is, het meedenken over ideeën en concepten, het visueel schrijven en het creëren van warmte in de lessen. Het leukste vind ik het sparren over ideeën en concepten maar vooral om net dat duwtje in de rug te geven dat iemand nodig heeft om verder te komen.
Reis naar de toekomst
Een van de hoogtepunten van mijn werk tot nu toe was het maken van videoclips met jongeren. Het is zo tof om iets dat je als idee bedenkt in je hoofd, helemaal te doorlopen in het proces van lessen geven, creëren, repeteren en uiteindelijk iets neerzetten waar we met z’n allen trots op zijn. Dat proces is zo waardevol, dat is echt waanzinnig.
Ik ben bijvoorbeeld heel trots op het project ‘Trajectum – Reis naar de Toekomst’. Dit soort projecten is waar Vocal Statements ook echt sterk in is en waarvan ik hoop meer te mogen meemaken.”
Mijn inspiratie haal ik uit de wereld en de mensen om me heen. Maar ook kunstenaars zoals Jean Michel Basquiat, theatermaker Jakop Ahlbom, en muzikanten zoals Olafur Arnalds en Nils Frahm. Deze artiesten nemen je echt mee op een muzikale reis. Hun werk helpt mij nieuwe perspectieven te vinden en mijn eigen creatieve processen te verrijken. Maar Adanma is ook ‘fissa’, twerken, bubbling en muziek met een Caribisch tintje, heerlijk.