Docent Fabian schrijft in deze blog over de grote vraag die hem bezighoudt in zijn werk. Waar zitten de uitdagingen voor hem en waar wordt hij blij van? Lees het hieronder.
Al geruime tijd geef ik les vanuit Vocal Statements aan zowel havo/vwo-leerlingen, als TL/BBL en praktijkonderwijs. Iedereen uit het muziekonderwijs ziet wekelijks dat leerlingen wel eens een drempel voelen om actief deel te nemen aan de les: ze zingen nauwelijks, de klassensfeer is onveilig, of er speelt iets anders waardoor luid meezingen nog even uitblijft.
Begrijpelijk! ✅ Zingen is kwetsbaar: jouw unieke stemgeluid is, valse noten of niet, direct door iedereen te horen.
Ondanks dat deze spanning in zekere zin bij iedereen voorkomt, ervaar ik om mij heen dat leerroutes met een theoretischer karakter gepaard gaan met hogere verwachtingen vanuit een docent. “Lekker uitdagen, die kunnen wel wat”.
Vice versa gebeurt soms hetzelfde. “Die klas heeft er soms nog wel eens moeite mee hoor, doe maar kalm aan”. Helemaal geen ‘foute’ uitspraak: de groep wordt in bescherming genomen en krijgt ruimte om rustig te leren.
Maar waarom eigenlijk? Wie zegt dat deze groep niet enorm boven zichzelf uit kan stijgen? 🚀
Voor mijn gevoel zit het hem niet in de stof, maar juist een glasheldere overdracht ervan. Eerst twee stappen terug, om er vervolgens drie vooruit te kunnen zetten. Veel herhaling, positieve feedback en een helder, ambitieus verwachtingspatroon dat onder jouw enthousiaste leiding haalbaar voelt voor een klas.
Een super mooie uitdaging voor mij als talig persoon: alle stappen super duidelijk maken, in plaats van eindeloos te ratelen. Blijft een work in progress…🤐
Maar het tussentijdse resultaat is er een waar ik blij van word: na 10 lessen op het Pouwer College zingen mijn 3 klassen uit volle borst in 4 verschillende talen en vragen zij ‘wanneer we eindelijk gaan zingen’.
WAUW! 🤩
